Nie wolno oczekiwać, że urzędujący burmistrz podda się w walce o Świdwin walkowerem…

Przecieki sugerują, że nie jest optymistycznie. Negatywny dorobek obecnego burmistrza każe postrzegać nadchodzące wybory w odmiennym świetle. Ta przeciwstawność nie powinna być nazywana paradoksem, lecz świadczy o silnych podziałach. Rozsądek i rzeczywistość jednak jasno wskazują, że epoka Jana Owsiaka przemija, stacza się po równi pochyłej. Zdecydowana większość mieszkańców jest zmęczona. Pora na radykalne zmiany w sposobie zarządzania miastem i rozumienia istoty samorządu. Zasadniczym sygnałem było referendum. Choć nieudane, potwierdziło podział i chęć zmian.

Marek Tarka szukający wsparcia w Kukiz’15, Piotr Feliński tkwiący w objęciach Carpe diem, to potencjalni kandydaci na najważniejszy urząd w ratuszu. Tak przynajmniej można odczytać z krążących plotek. Pierwszy z nich, nie mający korzeni w Świdwinie szuka naturalnego wsparcie wielopokoleniowego. Drugi otoczony młodszym pokoleniem unika samobójczego scenariusza, aby uniknąć rywalizacji podobnego elektoratu. Teoretyczne rozważania dają mimo wszystko przewagę pierwszemu z nich. Ale to wszystko za mało, w tak małym mieście liczy się silne zaplecze, którego na dzień dzisiejszy obaj nie posiadają. Owsiak, z pozycji urzędującego burmistrza wydaje się na razie najmocniejszym kandydatem. Trzyma w ręku instrumenty i kasę, co daje kolejną szansę na reelekcje. Znacznie mniejszą niż podczas startu w poprzednich wyborach /jego wyborców systematycznie ubywa/, lecz jednak wciąż znaczną.

Z całym szacunkiem dla wyżej wymienionych, ale okoliczności, rzeczywistość, uwarunkowania przemawiają za tym, by nadal szukać. Być może mocniejszego kandydata, z mocniejszym nazwiskiem, charyzmatycznego, chcącego wbić klin i doprowadzić do tego, by Świdwin ponownie miał samorząd z prawdziwego zdarzenia. Wbrew pozorom nie jest to zadaniem trudnym, lecz wymagającym odpowiedzialności i odwagi. Ludzie mogący podjąć się takiego zadania niewątpliwie istnieją. A jeśli istnieją, to powinni poczuć obowiązek i wyrazić zrozumienie dla oczekiwań mieszkańców. Brak odwagi pchnie miasto ponownie w objęcia człowieka, który już dawno zatracił poczucie odpowiedzialności wobec społeczności, a samorządność zamienił w klasyczne „widzi mi się”, zmieniając miasto na wzór prywatnego folwarku.

Miastu trzeba przywrócić zdrowy rozsądek, szacunek do wszystkiego i wszystkich; mataczenie, krętactwo i kłamstwo muszą zostać ukarane i odstawione do lamusa. Populistyczne obiecanki, nierzadko zastraszanie oraz cwaniactwo nie powinny już być receptą na sukces. Świdwiński ratusz potrzebuje odnowy moralnej, autentycznego postrzegania samorządności. Osoby dające gwarancje unormalnienia są w mieście, trzeba je tylko wskazać i pomóc im podjąć odważną decyzję. Świdwin stoi przed wielką szansą uzdrowienia, tym razem mieszkańcy powinni z niej skorzystać.