Chyba jednak nie krasnoludki…

Dotarliśmy do dokumentu z połowy 2010 roku, który tylko pozornie nie ma większego znaczenia w sprawie sporu między firmą „Stefbud” a Urzędem Miasta Świdwin. Dopiero w zestawieniu z innymi dokumentami i faktami staje się jednym z fundamentalnych dowodów, jednoznacznie zaprzeczając stanowisku, jakie wyraził burmistrz w odpowiedzi na pismo skierowane do właściciela tej firmy pana Stefana Basiowa. Na blogu pokazaliśmy odpowiedź burmistrza w całości: http://naszswidwin.blog.pl/2013/07/31/2031/

W zamieszczonym przez nas na blogu piśmie z dnia 11 lipca br., burmistrz Jan Owsiak stwierdza m.in., że nie wydawał właścicielowi firmy „Stefbud” „żadnych ustnych bądź pisemnych poleceń lub zaleceń do wykonywania dalszych robót budowlanych nie wynikających” z zawartej umowy dotyczącej rewitalizacji zamku wraz z jego otoczeniem. To stwierdzenie burmistrza w konfrontacji z odnalezionym przez nas dokumentem z czerwca 2010 roku, stawia pana Jana Owsiaka w bardzo dziwnej sytuacji. Nie chce nam się bowiem wierzyć, że popadł w skrajną amnezję. Podczas posiedzenia połączonych komisji rady miasta, w czerwcu 2010 roku, radny Wiesław Gasek zapytał:

Burmistrz Jan Owsiak udzielił na to pytanie bardzo precyzyjnej odpowiedzi:

Obie zeskanowane przez nas wypowiedzi pochodzą z protokołu nr 33/2010 z posiedzenia komisji połączonych Rady Miasta z dnia 21 czerwca 2010 roku.

Burmistrz Owsiak w cytowanym przez nas dokumencie, informuje radnego Gaska, że jest pod wrażeniem tempa prac, mówi o ustaleniach z wykonawcą (jakich, skoro była umowa?), że współpraca z panem Basiowem układa się bardzo dobrze, i że pan Basiów „staje na głowie”. To wszystko prawda, co powiedział burmistrz i co zostało, jak widać powyżej, skrupulatnie zaprotokołowane.

Zastanówmy się jednak, na podstawie czego burmistrz Owsiak mógł radnemu Gaskowi udzielić tak dokładnej odpowiedzi? Sprawdziliśmy. Początkowo inwestycji dotyczącej rewitalizacji zamku doglądał z ramienia urzędu ówczesny wiceburmistrz, który zapewne przekazywał informacje swojemu szefowi. Nie trwało to długo, później czynił to osobiście burmistrz. A więc zapewne wiedza pozyskana od współpracownika, a następnie z lustracji osobistej przebiegu robót pozwoliła burmistrzowi na tak aptekarską wypowiedź podczas posiedzenia komisji. Co to oznacza?

Nasz zespół dysponuje szczegółowym zestawieniem wykonanych robót, za które firma „Stefbud” domaga się pieniędzy od inwestora reprezentowanego przez burmistrza Jana Owsiaka. Dysponujemy jeszcze jednym dokumentem do kompletu, który precyzyjnie określa czas rozpoczęcia i zakończenia niezapłaconych robót dla ww. firmy. Z obu zestawień wynika, że w czasie, kiedy na posiedzeniu komisji burmistrz Owsiak informował radnego Gaska, musiał mieć pełną wiedzę, co na terenie budowy się dzieje. A z dokumentów i zeznań świadków, do których dotarliśmy, niepodważalnie wynika, że do 21 czerwca 2010 roku firma „Stefbud” zakończyła niektóre prace, a inne rozpoczęła, o czym burmistrz obecnie w żaden sposób nie może sobie przypomnieć. Mało tego, stwierdził, że żadnych ustnych i pisemnych poleceń lub zleceń do wykonawcy nie kierował. Absurd, skoro roboty skończone lub rozpoczęte przez firmę „Stefbud” przed 21 czerwca 2010 r., a nie ujęte w umowie przetargowej, opiewały na łączną kwotę blisko 300.000 zł. Nikt nie jest w stanie uwierzyć, że burmistrz tych robót nie zauważył, nie wyrażał zgody, nie doradzał, tym bardziej nie uwierzy w nagłą ciężką amnezję „ojca całego miasta”. Wszystko wskazuje, że roboty wycenione na prawie pół miliona złotych (i nie zapłacone przez miasto) zostały wykonane przez konkretną firmę i konkretnych ludzi, za przyzwoleniem konkretnego człowieka, a nie przez krasnoludków i sierotkę Marysię. Jak było rzeczywiście i kto zapłaci lub nie zapłaci, zadecyduje niezawisły sąd.

Opisane zdarzenie miało miejsce w czerwcu 2010 roku. Kilka miesięcy później, przewodniczący KWW „Świdwin Razem”, Józef Walkowski, odurzony wodą sodową, podczas publicznego spotkania zafundował równie odurzonej publice spektakl, którym zakpił z wyborców, ogółu mieszkańców i z wyprzedzeniem z materiału dowodowego, jaki wyłącznie dzięki blogowi ogląda światło dzienne od ponad roku. Ale o tym, dosłownie, za kilka dni.