Skąd się wziął i kim jest ?

Prawdę mówiąc, nie odzywaliśmy się przez ostatnich kilka dni ponieważ wszystkie sprawy, o których wcześniej, to znaczy od powstania bloga pisaliśmy, znajdują swój oficjalny, półoficjalny i nieoficjalny ciąg dalszy w różnej formie. I co ważniejsze, głównie za naszym pośrednictwem lub z naszego nadania przeróżnymi źródłami docierają do opinii publicznej. I to nas niewątpliwie bardzo satysfakcjonuje.

.............................................................................

Drwi ze wszystkich, ale stroni a wręcz boi się i ucieka od rozmowy z kimkolwiek, kto mógłby zadać niewygodne pytania. Ma pełną świadomość, że zwyciężył dwukrotnie w wyborach nie dlatego, że jest tak elokwentny i silny zapleczem, lecz dlatego, że ci, którzy stawali naprzeciw byli po prostu słabi.

Nasz burmistrz, to obecnie człowiek doszczętnie nieszczęśliwy i doszczętnie sam. Tak naprawdę jest to człowiek, który piekielnie boi się przeciwników mądrzejszych i bardziej wykształconych od siebie. Takich migiem eliminował ze swojego otoczenia. Nasz burmistrz nie potrafi dyskutować, potrafi zawrócić w głowie tylko tym, którzy myślą podobnie jak on, lub nie myślą w ogóle a jedynie są posłuszni za gratyfikacje. Nie stał się nagle pazerny na władzę i pieniądze, takim był zawsze. Upływający czas jedynie owe cechy w nim potęgował, aż do skrajnego narcyzmu. Swój marsz do ratusza prowadził na zasadzie eliminacji przeciwników, ich dyskredytowania a nie systematyczną pracą twórczą. Ten zakres, potrzebujący intelektu, uzupełniali otaczający go ludzie. Wspinaczka po władzę wsparta była zespołem ludzi, którzy po osiągnięciu celu odeszli w niebyt. Pozostali głupcy, naiwni, niezaradni, odporni na prawdę i rządni taniego splendoru.

Właściwie nasz burmistrz wziął się znikąd, wparował na szczyt nieśmiały i milczący. Tak naprawdę nie wparował, jego poprzez rozmaite zbiegi okoliczności wprowadzono na salony, gdyż nie miał pozycji, która by go do tego oficjalnie upoważniała. Wszedł do samorządu i powoli się ośmielał, szybko nauczył się też spekulować, uzurpować i w konsekwencji żądać. Szybko też zrozumiał, że aby robić kroki następne potrzebne jest wykształcenie. Nie ważne jakie, wiedział że wystarczy papier. Popularna w regionie "szkoła uśmiechu" bez przeszkód mu to zapewniła, szczegóły są najmniej istotne. Słusznie wykoncypował, że z ugruntowaną pozycją partie funkcjonujące w mieście nie dadzą nowicjuszowi zaistnieć. Przylepił się więc do utworzonej w mieście nowej partii, która na lokalnym rynku politycznym dopiero raczkowała. W mgnieniu oka został jej szefem, co zawdzięczał nie sobie, lecz autentycznie obrotnym ludziom. W mało wyszukany sposób wyprosił to u nich, a oni widząc szansę odnowy naiwnie się na to zgodzili. Nie kroczył śmiało po sukces, inni robili to za niego, znali jego marzenia i oczekiwania. Bardzo ciężko na niego pracowali, karmieni mającą zaowocować przyszłością. Właściwie to on do nich, a nie oni do niego był przyklejony. Dowodem na to jest apogeum, kiedy osiągnął niezły wynik wyborczy i wystawiając swoich najbliższych współpracowników do wiatru został wiceburmistrzem. Doszło do tego na zasadzie popularnego politycznego kupczenia. W niedługim czasie okazało się, że tylko jedna ze stron spełniła warunki.

Równolegle z dziejącymi się sprawami, najbliżsi i wierni zaczęli cmokać i wątpić. Okazało się bowiem, że wspierające naszego burmistrza medium, nie do końca świadomie, wychowało bezwzględnego egoistę i narcyza. Niektórzy dostrzegli w nim nawet zalążki psychopatycznych zachowań. Sprawy jednak tak daleko zaszły, że nie było, pomimo prób, szans na zatrzymanie tego marszu. W kulminacyjnym punkcie wyszło nawet szydło z worka, czyli wszem i wobec przekonano się, że nie dość, że egoista i narcyz, to na dodatek chytry i pazerny na dobra wszelakie, głównie ze wskazaniem na szeleszczące banknoty. Często ubolewał widząc, jak inni mają od niego więcej. Nie zastanawiając się przy tym, dlaczego mają więcej. Nic sobie więc nie zawdzięcza ten człowiek. Praktycznie wszystko mu dano, podano i zapewniono. W dowód wdzięczności się nadął i zmiótł zauważających nadchodzące niebezpieczeństwa.

Skumulowane egoizm, narcyzm, pazerność i psychopatyczne cechy urodziły władztwo, z jakim dotychczas nie mieliśmy do czynienia. Podlane kolejnym wysokim wynikiem wyborczym, przegnało z miasta demokrację i samorządność, morale i wartości, wysuwając na plan pierwszy partykularne interesy, ciągnąc za sobą co mniej odpornych i chciwych oraz tych, którzy w przyszłości mogą pomóc w reelekcji.

Jeśli w mieście są mieszkańcy, którzy wierzą w czyste intencje całego dorobku naszego burmistrza, to prawdopodobnie są to członkowie jego rodziny oraz przydupasy nie mający krzty honoru, tudzież głupcy, ignoranci albo analfabeci polityczni. W mieście nie jest problemem małostkowość mieszkańców. Problemem jest dyktator i tańczący wokół niego posiadacze społecznych mandatów, którzy na zasadzie „okupacji”, kosztem publicznych dóbr, dogadzają swoim dzieciom, żonom, kuzynom oraz kolesiostwu i tworzą prywatny folwark, w którym burmistrz i jego dwór to szlachta, a mieszkańcy to robole do składania się na budżet będący w ich dyspozycji. Liczą się fakty, tylko fakty, popatrzcie więc kto stoi przy boku naszego władcy i kto podryguje, by utrzymać ten nie do zaakceptowania na kolejne lata stan.

Gdyby to wszystko, o czym skrupulatnie informujemy czytelników bloga, miało miejsce w dobie całkowitego zaćmienia intelektu wieków średnich albo w czasach przywilejów szlacheckich można by zrozumieć te gigantyczne płace naszych miejskich VIP-ów na czele z burmistrzem, to dorabianie kosztem publicznych pieniędzy członków rodziny, szefa komitetu wyborczego, różnej maści koleżków, jak również bajzel w prowadzeniu niektórych inwestycji oraz łamania prawa, o którym wspomniano na nie jednej z sal sądowych. Ale to nie jest wiek XII, XIV czy może XVII. Mamy ponoć samorządność okraszoną demokracją.

Nie trudno zrozumieć dlaczego nasz burmistrz i jego ekipa panicznie boją się kontrkandydata z sąsiedztwa. Gdyby wszyscy oni nie bali się tej kandydatury, to czy wzniecaliby taką panikę w dostępnych im mediach (np. forum), wypisując mdlące czytelników niedorzeczności, ładując się jednocześnie ze swoimi buciorami w prywatne życie szlachetnego człowieka. Łatwo o tę osobę zapytać proboszcza parafii pw Św. Michała Archanioła. To raczej kolejny dowód, że miasto potrzebuje świeżego oddechu. Choćby dlatego, by nie szkalowano i nie pluto oraz nie straszono ciężko pracujących ludzi, że będą szukać jedzenia na śmietnikach za dochodzenie prawdy. Nie tylko nam się wydaje, że nie o taką demokrację walczono.