Pierwszy z nich walczy o pieniądze za wykonaną robotę, drugi prawdopodobnie o przetrwanie na stanowisku

Odbyła się kolejna rozprawa: firma „Stefbud” kontra Urząd  Miasta. Brzmi to jak szopka, albowiem praktycznie większość mieszkańców miasta zdaje sobie doskonale sprawę, że tak naprawdę jest to wojna szefa tej firmy, Stefana Basiowa, z burmistrzem miasta Janem Owsiakiem. Pierwszy z nich walczy o pieniądze za wykonaną robotę, drugi prawdopodobnie o przetrwanie na stanowisku. Pod znakiem zapytania jest, czy jest to również wojna o honor któregoś z tych panów. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że tylko jednemu z nich uda się ewentualnie go obronić.

Cała sprawa jest jedną wielką farsą, kpiną z prawa i mieszkańców, którzy za to wszystko bulą ze swoich własnych kieszeni. Mieszkańcy wnosząc opłaty i podatki finansują ten teatr paru aktorów, rozgrywający się na scenie koszalińskiego teatru. Ten spektakl jest tragifarsą za ciężkie publiczne pieniądze, a gra aktorów rozpisana na wiele miesięcy. Dla obrony „ja” jednej tylko osoby, rozpisano każdemu z nich role, które odgrywają z mniejszym, lub większym powodzeniem. W większości jednak wzbudzają śmiech i politowanie. Odgrywane przez aktorów role nie wytrzymują presji faktów. Aż dziw bierze, że tyle osób wystawia się na takie pośmiewisko, a główny reżyser spod oka dopatruje się w tym wszystkim powagi (ostatnio coraz częściej ma spuszczoną głowę, choć trudno uwierzyć że ze wstydu).

Wolne żarty. Zdecydowana większość uczestników tej kosztownej gry oraz płatnicy, czyli mieszkańcy doskonale wiedzą, jak było naprawdę, kto te roboty wykonywał, kto ich doglądał, kto z ich wykonania był zadowolony, na czyj koszt to robiono i kto miał być płatnikiem. I raptem dla „ja” jednej osoby większość doznaje amnezji, konfabuluje, spuszcza do kanału honor i udaje, że "nie wie co jest pięć". Próbuje się też szukać kozłów ofiarnych. Podatnicy słono za ten kabaret płacą, inni napychają kabzy, a jeszcze inni bronią nabitych portfeli. W ciuciubabkę bawią się dzieci, nie róbcie dorosłym ludziom wody z mózgu.

Jak już na tym blogu podnoszono, sprawa jest niespotykanie prosta. Rozwiązanie jej nie wymaga ani wielkich kosztów, ani dziesiątków świadków, ani absorbowania czasu sądów do tego aż stopnia, by rozciągać ją na miesiące a być może lata. Prosta jak drut: ktoś wykonał pracę, a drugi ktoś ma za nią zapłacić. Pajacowanie i szukanie wybiegów, by puścić w powietrze pół miliona złotych jest niepoważne, jest robieniem z ludzi i wymiaru sprawiedliwości przysłowiowego wała. Po co komu te kompromitacje, upadlanie, napuszczanie i mataczenie, skoro wszyscy w koło wiedzą jak było, i jak być nie powinno. Szukanie furtki, by nie zapłacić a tym samym starać się bronić „ja” nieodpowiedzialnego człowieka, któremu dano władzę a on w zamian szukał łatwego sukcesu, jest od początku do końca niepoważne.

Na scenie koszalińskiego sądu toczy się spektakl, który – przy odrobinie zdrowego rozsądku i zwykłej ludzkiej uczciwości – nigdy nie powinien mieć miejsca. Niestety, za publiczne pieniądze i z paru różnych innych powodów ludzie „zostali zobowiązani”, aby facet rządzący miastem obronił swoje „ja” i nie poleciał z hukiem z intratnego fotela. Toż to błazenada i kpina z wszystkich wkoło, najdłuższy kabaretowy spektakl w dziejach miasta. Takiego kabaretu Świdwin w swej historii jeszcze nie oglądał, i wątpić należy czy coś takiego kiedykolwiek się powtórzy. Miejmy nadzieję, że będzie to przestrogą dla kolejnych włodarzy miasta.

Niestety tak to bywa, kiedy się wyżej s*** jak d*** ma oraz mniema, że się zjadło wszystkie rozumy. Przy okazji: byłym i obecnym radnym życzymy dobrego samopoczucia.

grafika: fragment str. tytułowa „Głosu Koszalińskiego” z dn. 27 stycznia br.

Uzupełnienie:

Na prośbę czytelników bloga, zamieszczamy cały artykuł z wczorajszego "Głosu Koszalińskiego".

art. ze str. 3 „Głosu Koszalińskiego” z dn. 27 stycznia br.