Fasadowy samorząd

Według zapisów ustawowych nakreślonych wywalczoną demokracją wszystko wydaje się nieskomplikowane i zrozumiałe. Podobnie jak miasta w całym kraju, mamy w Świdwinie ładnie nazywaną "lokalną społeczność". Społeczność, nazywana równie poprawnie wspólnotą, co cztery lata wybiera spośród siebie przedstawicieli, którzy w ich imieniu z mocy otrzymanego mandatu podejmują ważne decyzje dotyczące współmieszkańców. Oczywistym jest, że wyborcy najlepiej wiedzą, kto ich najlepiej będzie reprezentował, ale nie zawsze – z różnych powodów zresztą – mają szansę wyboru tych właściwych. Teoretycznie tak.

Świdwin jednak, w obliczu rzeczywistości z jaką mamy do czynienia od dwóch kadencji, a w tej obecnej szczególnie, jest zdecydowanie specyficznym miejscem poprzez skład obecnego samorządu. W naszym mieście dzieją się rzeczy, o których gdzie indziej by nawet nie pomyślano. Skład rady miasta, jaki uformował się w 2010 roku z woli (zdecydowanej mniejszości!) wyborców, z racji niskiej frekwencji wyborczej, jest zaprzeczeniem idei samorządu lokalnego. Po co takie fasadowe rady, skoro z samorządnością ma to niewiele wspólnego? Nie do końca za taki stan rzeczy można obarczyć wyborców. Oni zniechęcani przez lata „miejskim układem”, sterowaniem ręcznym, świadomie dozowaną informacją, propagandą sukcesu oraz brakiem transparentności działania burmistrza i radnych zaczynają wątpić w samorządność, co zapewne powoduje coraz mniejszą ich frekwencję w wyborach.

Stawiane blogowi zarzuty, że nudzimy i judzimy jest oczywistą nieprawdą. Głośne informowanie oraz poruszanie drażliwych problemów w oparciu o fakty, które w naszej małej społeczności nie dadzą się ukryć nie może być obarczone takimi zarzutami. A że jest, świadczy jedynie o tym, że jesteśmy tej zagubionej społeczności potrzebni. Brak czytelnego przekazu w linii władza – samorząd – społeczność świadczy również o tym, że w Świdwinie mamy do czynienia z fasadowym samorządem. Nasz samorząd nie wypełnia podstawowego ustawowego i statutowego obowiązku, jakim powinna być kontrola nad działaniami burmistrza. Nasz samorząd przybrał zupełnie inną rolę, jaką wyznaczył mu ustawodawca – miast reprezentować swoich wyborców, broni i reprezentuje interesy burmistrza. Z czego to wypływa?

Taki stan rzeczy wypływa z zależności. Nasz samorząd jest chory, wymaga pilnego leczenia. Choroba obecnego samorządu jest bardzo niebezpieczna dla normalnego funkcjonowania naszej społeczności. Nie można nazwać rady miasta normalną, jeśli blisko połowa radnych jest bezpośrednio lub pośrednio uzależniona od burmistrza. Nie ma najmniejszych szans, by radny bronił interesów swoich wyborców mając jednocześnie na głowie obawę o swoją posadę, lub członków swojej rodziny. Nie oszukujmy się, bliższa koszula ciału. Kogo wprzód będzie reprezentował radny Stanisław Cieśliński, którego żona jest skarbnikiem miasta? Czy radny Antoni Worach i radna Anna Zdunek mogą powiedzieć, że niezależnie reprezentują swoich wyborców, jeśli jako pracownicy MOPS mają nad sobą „kuratelę służbową” żony burmistrza, a tak naprawdę są pracownikami burmistrza? Co może zaoferować swoim wyborcom radny Paweł Gasztold, skoro jest pracownikiem ZUK, a więc spółki będącej pod bezpośrednią kontrolą burmistrza? Podobnie jest w sytuacji radnego Zdzisława Dostatniego, który pracuje w MEC, gdzie burmistrz może decydować o wszystkim? Jakim stopniem lojalności wobec wyborców może wykazać się radny Mieczysław Żołnierek, którego członkowie najbliższej rodziny pracują w urzędzie miasta nadzorowanym przez burmistrza?

Mamy więc w Świdwinie do czynienia z bardzo fasadowym samorządem. Ten splot zależności jest wypaczeniem i kompromitacją idei ustawodawcy. W przypadku naszego miasta nazywanie rady miasta samorządem jest śmieszne, gwałci podstawowe jego zasady i w rezultacie jego wiarygodność niesie z sobą potężny znak zapytania, oscyluje w granicach zera dosłownie w każdej rozpatrywanej przez niego sprawie. Mamy więc fasadowy samorząd, który – co łatwo udowodnić – nosi cechy „mafijności”. Problemem dla miasta nie jest basen, ośrodek kultury, relacje z Kościołem itd. itp.. Problem leży gdzie indziej i jest dużo głębszy – zasadza się on w sposobie zarządzania miastem i fasadowości samorządu. Dalsze bagatelizowanie tego zjawiska i brak prób jego eliminacji, skazuje miasto na karykaturalność demokracji, eliminację najważniejszych zasad, odmoralnienie i pogardę dla obowiązującego prawa w różnych obszarach naszej lokalnej społeczności.