Koledzy z naprzeciwka

Jeden od drugiego stacjonuje na wyciągniecie ręki, lub jak ktoś woli – na odległość rzutu beretem (nie mylić z moherowym, choć i ten potrafi latać). Od lat nie są sobie obojętni, wspólnie się wspierają. Do tego bezczelnego stopnia, że jeden drugiego dźwiga tak wysoko, iż wyżej już niemożna. Jeden jest głosem każdej kampanii wyborczej, by drugi mógł wygrywać i sowicie obdarzać. Bezczelność sięgnęła szczytu, kiedy jeden został podniesiony z ambony do rangi skromnego człowieka, a drugi (żeby było śmieszniej) otrzymał tytuł zasłużonego dla miasta. Do dzisiaj nikt nie potrafi określić, z jakiego tytułu ten tytuł. Należy podkreślić koniecznie, że obaj są miłośnikami koncertów. Oczywiście tylko wówczas, gdy odbywają się w murach pieczołowicie konserwowanej i do niedawna dobrze ogrzewanej świątyni.

Jeden nazywany jest gospodarzem, drugi biznesmenem. Jakimś to przekłamaniem jest, gdyż gospodarz wcale na gospodarza nie wygląda, a ojcem całego miasta został mianowany niechcąco w programie, który nagle zniknął z anteny. Dlaczego drugiego nazywają, co bardziej nierozsądni, biznesmenem – trudno ubrać w logikę. Nie można kogoś nazywać „ojcem całego miasta” i „gospodarzem”, kiedy jest mu obojętny los prywatnej inicjatywy zatrudniającej 2/3 pracujących mieszkańców miasta. Dodając do tego ich rodziny, okaże się, że ojcem jest ledwie garstki. Mocno jest więc to naciągane i nielogiczne, bo troski o większość żadnej. Podobnie rzecz ma się z drugim, też raczej okrzykniętym przez pomyłkę – „biznesmenem”. Biznesmenem jest ktoś, kto prowadzi prężną działalność gospodarczą. Tym czasem ten, noszący unikalny czarny uniform posiadł sztukę „dojenia”, co z przedsiębiorczością niewiele ma wspólnego.

Jeden siedzi w ratuszu, drugi na plebanii. Przez lata wpadli w niesamowitą zależność. Jeden bez drugiego znaczy ledwie tyci tyci, i niewiele więcej. Pierwszy dzierży publiczną mamonę i nie ma nad sobą kontroli. Drugi ma na mamonę ciągłą chęć i jest właścicielem ambony. Pierwszy wie, że kasa jest motorem dla drugiego. Tak się ze sobą oswoili, że pierwszy wie co drugi chce, i odwrotnie – drugi wie co pierwszy chce. Posiedli sztukę brania i głoszenia. I tak od lat pierwszy wspiera drugiego, by drugi mógł wesprzeć pierwszego. Nikt im nie przeszkadza z różnych powodów, bowiem przy okazji też na swoje potrzeby i dla zaspokojenia ambicji mogą przez cztery lata kimś być. Pierwszy i drugi oraz ustawowi strażnicy kasy publicznej nawet nie pytają, czy ten systematyczny przepływ gotówki ma sens, uzasadnienie, potrzebę dla tych, którzy dla nich w pocie czoła tę kasę rok w rok wyharowują. Od blisko ośmiu lat każda potrzeba i zachcianka biznesmena w sutannie jest zaspakajana. Nawet „program oszczędnościowy” wydumany przez siedzącego w ratuszu nie zatrzymał dalszego przepływu. Nawet potrzeby miasta w sferze kultury, sportu i wielu innych tendencji tej nie potrafią zatrzymać. Popłynie więc z ratusza na plebanię kolejny grosz na zaspokojenie czegoś, co ani priorytetem, ani nagłą potrzebą nie jest. Osiemdziesiąt tysięcy to grosz, który za pięć dwunasta zdołałby podnieść z kolan zaniedbaną do bólu działalność kulturalną w mieście, lub każdą inną, którą przez ostatnie lata sprowadzono niemal do poziomu zera. Kierowanie takich refleksji można poddawać w wątpliwość, kiedy buta, pazerność, hipokryzja, nepotyzm i bezkarność pokonały wszystko. A może nie wszystko?

Przekłamaniem jest mówienie, że Jan Owsiak jest dobrym gospodarzem, a ks. Ryszard Kizielewicz biznesmenem. Nie jest to prawdą, ktoś mieszkańców naiwnie nabiera. Jeden i drugi wtrącili „poddanych” w ogromne długi i wciąż nadwyrężają ich nierzadko skromną kieszeń. A kiedy jeszcze okazałoby się, że kościół ogrzewano przez lata na koszt podatnika – w długi jeszcze większe, w których musiałaby partycypować parafia. I z tego powodu, dla uratowania choć części godności mieszkańców życzymy radnemu Marianowi Ostapowiczowi, by w tej niezwykle istotnej sprawie dotarł do sedna. Czego kwintesencją byłoby, lub nie, skierowanie pozwu przeciwko redaktorowi „Głosu Koszalińskiego”, który sprawę energii elektrycznej płynącej w dziwnym kierunku opisał.

Przy artykule publikujemy wizytówkę burmistrza Jana Owsiaka. Posiada ona dziwny wzór, ma duże puste pole. A może się mylimy, może powstawała z rozmysłem i zostawiono na niej miejsce, by w przyszłości coś w nie wstawić, np. kościół tak mocno wspierany, a może bramę kamienną wciąż niezabezpieczoną? W tym roku są wybory, do samorządu, różnych rzeczy można się spodziewać. Być może kolejnych sporych wydatków z programu oszczędnościowego też. Póki co popłynie z woli radnych (czy mieszkańców?) 80.000 złotych na „widzi mi się” biznesmena i zasłużonego. Popłynie, nasz zespół daje sobie jaja obciąć przy samej dupie, jak jeden mąż!