Arogancji burmistrza, k…a, mam dosyć!

Tytuł jest ostry. Biorę za niego odpowiedzialność. Nerw naprężył się po ostatniej sesji. Arogancja burmistrza weszła na szczyt śmieszności. Także ludzkiej wytrzymałości. Lekceważenie mieszkańców ma granice. Posiada swój kres. Mamy demokrację, samorząd. Nie wiem, teraz już nie wiem. Arogancji burmistrza, k…a, mam dosyć. Kukiełek, k…a, umownie nazwanych radnymi – podobnie.

Sesja. Uczestniczy w niej mieszkaniec. Ma prawa. Ma prawo zadać pytanie. Robi to grzecznie. Stawia pytania stanowczo. Do bólu kulturalnie. Zacytuję w oryginale z protokołu:

„Przeczytałem taki artykuł pt. „Kosztowne oświetlenie miasta” i wynika z niego, że miasto płaciło ponad sto tys. rocznie więcej za oświetlenie niż poprzednio. Chciałem zapytać się pana, jako gospodarza miasta czy gazeta pana pomówiła, obraziła w ten sposób i co pan zamierza z tym faktem zrobić? I jakie pan kroki przedsięwziął w celu wyjaśnienia tej sprawy, bo jeżeli z roku na rok rachunki za oświetlenie miasta rosną o ponad 100 tys., to tak jak u mnie w budżecie domowym wzrosłyby na przykład o 100 zł, to ja od razu dzwonię do energetyki, zawiadamiam policję, straż miejską, robię dochodzenie. Chciałem się dowiedzieć, co pan przez te trzy lata zrobił żeby wyjaśnić tą sprawę a jeżeli pan nic nie zrobił, to dlaczego?”.

Burmistrz, nadęty pychą, odparł:

„I kwestia artykułu w prasie – też czytałem. Zmartwię pana ale nic więcej nie powiem ponadto, jakiej wypowiedzi tej gazecie udzieliłem. A po drugie, proszę pana, jakie kroki ja podejmę pod adresem autora czy gazety, to już jest moja sprawa”.

Mieszkaniec, kulturalny, nie dał się zbyć arogancją włodarza i ponownie zapytał:

„Ale zadałem jeszcze jedno pytanie. Jakie kroki pan podjął żeby to wyjaśnić?”.

Na co burmistrz krótko i bezczelnie:

„To w gazecie pisze”.

Kulturalny ton mieszkańca nie opuszczał, logicznie kontynuował:

„Chodzi o sprawę, nie o gazetę. Żeby wyjaśnić tą sprawę, że na przykład zwiększył się koszt, to znaczy, że każdy może się podłączyć”.

Burmistrz dalej po swojemu:

„Jakąś inną gazetę pan czytał”.

Mieszkaniec wciąż kulturalnie i celnie nie odpuszczał:

„Tu jest podane, że sto tysięcy rocznie wzrosły koszty oświetlenia miasta. Ja zadałem pytanie, co pan Burmistrz zrobił żeby wyjaśnić dlaczego tak się stało, przez trzy lata. A jeżeli nie zrobił pan nic, to dlaczego pan tego nie zrobił?”.

Burmistrz zrobił voltę, jak osaczony, unikając konkretnej odpowiedzi:

„Informacje, które pan przeczytał w gazecie są tymi informacjami, których powtarzać dzisiaj nie będę”.

Tym dziwnym akcentem, polemika mieszkańca z burmistrzem na spotkaniu publicznym się zakończyła.

Mieszkaniec ma prawo pytać. Burmistrz ma obowiązek odpowiadać. Nie zbywać. Nie tryskać arogancją. Sesja nie jest konkursem arogancji. Burmistrz ma odpowiadać konkretnie. Za to mieszkaniec płaci. Słono płaci. Nie zasłużył na arogancją. Wydano publiczne środki. Duże środki. Mieszkaniec pyta dlaczego. A burmistrz stroi sobie żarty. Kpi w żywe oczy. Może ja czegoś nie rozumiem. Może Jan Owsiak nie jest burmistrzem. Może radni nie są radnymi. Może to wszystko fikcja. Mrzonki. Sen. Jeśli to jednak burmistrz, nie przebieraniec, jego arogancji, k…a, mam dosyć! A radni? Radni nie powinni głośno mówić, że są radnymi. Nikt nie uwierzy, k…a, nikt!