Zostać biznesmenem...

Okrzyknięty przez niektórych radnych biznesmenem, niedawno utytułowany, ks. Ryszard Kizielewicz, zamyślił następną operację biznesową. Wpadł na pomysł, że trzeba odnowić ściany Kościoła Mariackiego. Pomysł, jak pomysł, priorytetem bym go nie nazwał. Ksiądz zamyślił, podjął decyzję i… nic poza tym. No, może nie do końca, oznajmił jeszcze coś w rodzaju, że portfel parafii jest pusty jak bęben i obowiązkiem samorządu jest sfinansowanie „tej potrzeby”. Kwota dokumentacji na to przedsięwzięcie jest niebagatelna i wynosi według wyliczeń księdza 75.000 złotych. Ksiądz zaznaczył ponadto, że istnieje pilna potrzeba podjęcia natychmiastowych prac restauracyjnych kościoła. Poczytajcie sami, tekst pisma do rady miasta poniżej.

Przewodniczący postawił sprawę na sierpniowym posiedzeniu komisji połączonych. Dyskusja była krótka, ale niezwykle rzeczowa. Rozumiem, nie można bowiem chcieć i już! Cytuję za protokołem (pisownia oryginalna). Radny R. Artyński powiedział:

„Nie rozumiem, co to znaczy odnowienie ścian, skoro w ostatnich latach mieliśmy możliwość obserwować grupy alpinistyczne, które uzupełniały fugi, wymieniano pojedyncze cegły. Prace te powadzone były w kilku etapach. Nie wiem więc jakie o jakie odnowienie ścian chodzi? Uważam, że należało by to sprecyzować, dokładnie określić. Prosiłbym o uszczegółowienie informacji.”.

Przewodniczący dodał, że wysłał pisemne zaproszenie na posiedzenie komisji do księdza proboszcza, który na spotkanie nie przybył. Oficjalnie przyczyny nikt nie zna, nieoficjalnie można snuć domysły, ale tego nie zrobię.

Radny R. Artyński przedstawił wniosek: „Uważam, że należy zwrócić się do ks. Proboszcza o doprecyzowanie informacji na temat zakresu prac dotyczących odnowienia ścian Kościoła.”. I radni ten wniosek poparli.

Uwaga i sugestia radnego Artyńskiego jest, mówiąc krótko, niezwykle celna. Takiej kwoty nie można nagle wyasygnować wyłącznie na podstawie zdawkowego pisma, które nie przedstawia na piśmie szacunkowych wycen oraz biura, które zrobiło jakąś symulację kosztów i miałoby w przyszłości wykonać dokumentację. Bo przecież na podstawie czegoś kwota 75.000 zł musiała się urodzić.

Do przedstawienia problemu restauracji ścian kościoła na sierpniowej sesji, została „wypuszczona” przewodnicząca zarządu osiedla nr 4, która tymi słowy zagaiła temat (wypowiedź i pisownia wg protokołu):

„Chciałabym żeby zadbano o nasz zabytek – kościół, który się sypie. Uzupełniany jest cegłami gotyckimi, wydłubuje się te cegły w ścianach, dziury się zakleja. Ale patrząc na inne miasta kościoły jaśnieją, bo to są zabytki. Myślę, że my ze swojej strony jako mieszkańcy w miarę naszych możliwości dokładamy się do tego zabytku, ale ksiądz proboszcz zawracał się, gdzie tylko mógł o pieniądze na dokumentację, bo teraz bez niej nic się nie zrobi. Więc chcielibyśmy zapytać czy znajdą się jakieś pieniążki na wsparcie również tej inicjatywy i tego zadania. Bardzo byśmy prosili i chciałabym by Pan Burmistrz nam odpowiedział”.

A kto to zadanie postawił samorządowi i czemu w ogóle jest nazywane zadaniem? Trzeba stwierdzić, że wypowiedź pani przewodniczącej ściśle koresponduje z pismem księdza proboszcza, także w kontekście „innych miast”. Zauważam w wypowiedzi istotną nieścisłość merytoryczną. Otóż pani przewodnicząca poinformowała, że „ksiądz proboszcz zawracał się, gdzie tylko mógł o pieniądze na dokumentację” i nie precyzuje, czy w wyniku tych zabiegów od kogokolwiek dostał na ten cel jakieś środki. Czyżby „gdzie tylko mógł” dostał odmowę i dlatego „zawracał”? Wypada również zapytać, czy zwracał się o tę „nie cierpiącą zwłoki potrzebę” do swoich przełożonych w diecezji?

Jako, że burmistrz (dodam, że skromny człowiek według opinii proboszcza) nie uczestniczył w sesji, odpowiedzi pani przewodniczącej osiedla, na prośbę wiceburmistrza, udzielił przewodniczący rady. Według protokołu z sesji, brzmiała tak:

„Rozmawiałem telefonicznie z księdzem Proboszczem. W dniu 31 lipca napisałem pismo, w którym poinformowałem, że w dniu 24 sierpnia na posiedzeniu połączonych komisji przedstawię pismo księdza Proboszcza w sprawie wsparcia finansowego na wykonanie projektu budowlanego odnowienia ścian XIV w. Kościoła Mariackiego w Świdwinie. W rozmowie osobistej z księdzem Proboszczem na to spotkanie zapraszałem. Wtedy, kiedy była ta rozmowa nie potrafił powiedzieć czy przyjdzie. W piśmie z dnia 30 sierpnia poinformowałem księdza Proboszcza, iż radni upoważnili przewodniczącego do przekazania następującego wniosku: <Należy zwrócić się do Ks. Proboszcza o doprecyzowanie informacji na temat zakresu prac dotyczących odnowienia ścian Kościoła. W związku z tym prosimy o taką informację>. Natomiast jeśli mogę poszerzyć wynik rozmowy, przedstawiłem księdzu Dziekanowi, że budżet tegoroczny jest bardzo napięty i znalezienie 75 tysięcy w moim odczuciu, jako jednego z piętnastu radnych jest niemożliwe. W związku z tym sugerowałem żebyśmy na połączonych komisjach w dniu 24 sierpnia skierowali do Burmistrza wniosek, aby tę kwotę lub inną, zasugerować do przyjęcia w przyszłorocznym budżecie miasta, na co ksiądz Dziekan powiedział, że to jest niemożliwe, bo te pieniądze są potrzebne w tej chwili żeby wykonać projekt, bo mając projekt dopiero może starać się o dofinansowanie. Tak wygląda to na dzień dzisiejszy. I powiedziałem, że widzimy tę perełkę architektury, a radni mają możliwości takie: 75 tys. dać w tym roku, tylko komu je zabrać? Radny przedstawiający propozycje nowych zadań ma zgodnie z prawem obowiązek przedstawienia skąd te pieniądze wziąć, inaczej w tym napiętym budżecie – komu je zabrać?”.

Próba scedowania kosztów tej drogiej dokumentacji na samorząd – na zasadzie, „bo w innych miastach tak jest” – poprzez niezbyt merytoryczne pismo sygnowanego podpisem proboszcza, zadziwia i stawia instytucję, reprezentowaną przez księdza, w jakimś niesamowicie roszczeniowym świetle i jest naiwną próbą wejścia samorządowi „na ambicję”. Takie działanie księdza proboszcza jest raczej oznaką braku umiejętności pozyskiwania funduszy, i po prostu nosi znamiona próby „siłowego rozwiązania”. W tym akurat przypadku radni wreszcie zeszli na ziemię i pokazali, że wbrew opinii sekretarza rady konsultacyjnej są władzą świecką. A być może przy okazji podziękowali za „docenienie” ich na jednej ze mszy, której przewodniczący z „narastającego ciśnienia” nie wytrzymał do końca i musiał wyskoczyć „na dyma”. Z moich obserwacji wynika, że na obecnym etapie strony są nadąsane i ta samorządowa – całkiem słusznie – spokojnie czeka. Ksiądz proboszcz zaś, który z natury nie lubi sprzeciwu i „zawsze miał już, na pstryknięcie palcami” – zmienił kierunek poszukiwań i zarzucił wędkę z przynętą, mając nadzieję, że ktoś inny wspomoże jego zupełnie niepotrzebny na dziś pomysł. Nie rozumiem tylko zupełnie, czemu przewija się w tym zawirowaniu co i rusz „wątek wyborczy”. Mało to poważne. Przecież w każdej chwili ktoś może odważnie wypalić: strachy na lachy!

Dodam, że pofatygowałem się i znalazłem biuro projektowe, które jest w stanie wykonać tego typu dokumentację za ok. 35 tys. złotych. Niczego nie sugeruję, broń Boże, ta informacja przekonała mnie jedynie, że bardzo słusznie radny Artyński poddał pomysł, aby ksiądz proboszcz bardziej sprecyzował i udokumentował cel swoich odnowicielskich przedsięwzięć.

W praktyce okazuje się, że zostać prawdziwym biznesmenem za cudze pieniądze nie jest łatwo.