Dobrze opłacane partactwo

Kilkakrotnie wspominaliśmy na blogu, że skarbnik oraz burmistrz podczas posiedzenia komisji połączonych rady miasta tłumaczyli radnym trudną sytuację finansów Świdwina oraz sprawę przekroczenia wskaźnika na zasadzie, iż dotyczy to nie tylko nas, ale bardzo wielu samorządów. Bardzo kiepskie tłumaczenie, a raczej „kołowanie” radnych i naiwna próba usprawiedliwiania nieudolności zarządzających miastem. Na dodatek nie bardzo to tłumaczenie jest zgodne z prawdą, o czym poniżej. Wspominaliśmy również, że przekroczenie nowego wskaźnika obliczania długu doprowadziło do sytuacji niemal patowej, co może zaskutkować paraliżem tego rodzaju, że nie Rada Miasta lecz Izba Obrachunkowa zgodnie z ustawą uchwali budżet Świdwina.

Doprowadzenie do tak kuriozalnej sytuacji jest wyłącznie skutkiem nieudolności w prowadzeniu finansów miasta przez skarbnika i burmistrza. Ustawodawca, a konkretnie Ministerstwo Finansów niemal trzy lata temu podało informację do samorządów, że nastąpi nowy sposób wyliczania wskaźnika długów. Ministerstwo przestrzegało włodarzy przed czyhającym niebezpieczeństwem i wprost sugerowało, aby tak rządzić, by nie wpaść w kłopoty, które mogą zupełnie wstrzymać na najbliższe lata większość inwestycji z racji nierozsądnego zadłużania w stosunku do wydolności budżetowej. Świdwin ostatnimi laty realizował inwestycje, które praktycznie finansowano z budżetu miasta i kredytami bankowymi. W tym samym czasie na skandalicznie niskim poziomie pozyskiwano środki zewnętrzne, plasując miasto w tym zakresie na szarym końcu wśród samorządów województwa. Tak nierozważna polityka finansowa skarbnika i burmistrza dała marne owoce. Teraz zamiast wykorzystać obligacje dla możliwości  realizacji inwestycji np. typu gruntownej modernizacji dużego parku, obligacje pokryją narosłe długi i oczywiście zaleczą trudną sytuację doraźnie, na chwilę. Perspektywa nieciekawa i bardzo trudna dla mieszkańców przede wszystkim. Niepokojące jest również, że ten poważny problem w oczach radnych i mieszkańców próbuje się bagatelizować oraz stawiać na równi z innymi samorządami, które w zdecydowanej większości – pomimo długów – nie mają problemu z nowym wskaźnikiem wyliczania zadłużenia.

Burmistrz Owsiak i skarbnik Cieślińska, za przyzwoleniem radnych, najpierw szastali pieniędzmi (wszyscy żądni sukcesów), a teraz zachowują się, jakby nagle spadli z choinki i starają się śmiesznym usprawiedliwianiem zepchnąć z siebie nieudolność. Nieprawdą bowiem jest, że inne samorządy wkoło mają podobne problemy finansowe, mimo niekiedy większego zadłużenia. Skarbnik i burmistrz pokpili sprawę, jakby nie wiedzieli, że  Zespół do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego dał samorządom trzy lata w celu umożliwienia im dostosowanie się do nowych przepisów. Tak, aby indywidualny wskaźnik spłaty zadłużenia zastosowany od 2014 r. nie sprawiał kłopotów w ustaleniu przyszłego budżetu. Oznacza to, że burmistrz Owsiak, skarbnik Cieślińska i pośrednio radni mieli wystarczającą ilość czasu na dostosowanie struktury zadłużenia miasta do nowych wymogów Co w tym czasie robili włodarze miasta? Nie będziemy powtarzać, praktycznie każdy mieszkaniec wie, że wydawali pieniądze nie zawsze zgodnie z priorytetami. W tym pędzie po sukces ponoć czasami nawet zlecali, a nie płacili. Bo głowę opanował sukces, sukces, sukces! Konia z rzędem, kto ów sukces potrafi wskazać. Jednocześnie mocno ociągali się z pozyskiwaniem środków zewnętrznych. Teraz twierdzą, że inni mają podobne problemy z nowym wskaźnikiem. Jest to poważnym nadużyciem ze strony tej władzy, a mówiąc prościej: kłamstwem dla ukrycia partactwa. Popatrzmy jak jest naprawdę.

Zgodnie z art. 242 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych wydatki bieżące nie mogą być wyższe niż dochody bieżące powiększone o nadwyżkę budżetową z lat ubiegłych i wolne środki. Okazuje się, że na 2479 istniejących gmin w Polsce (łącznie: wiejskich, wiejsko-miejskich i miejskich) nie zachowało reguły zrównoważenia działalności bieżącej i przekroczyło ustawowy wskaźnik ok. 160 z nich, a więc jedynie 6,5%. Wśród nich „dziwnym trafem” znalazło się miasto Świdwin. Próba więc tłumaczenia, że inni mają podobne kłopoty, mówiąc delikatnie, jest na wyrost i nie ma pokrycia w rzeczywistości. Takie pokpienie sprawy, a teraz szukanie dziury w całym i marzenia o obligacjach przez burmistrza i skarbnika powinno skutkować karą nałożoną przez radnych. Jaką, niech decydują radni. Chociaż należy się obawiać, iż radni już o niczym nie decydują! A jeżeli już, to ile dać w kolejnej „transzy” ks. Kizielewiczowi na remont kościoła, dla którego chyba zupełnie nie ma znaczenia trudna sytuacja finansowa miasta. Biznesmen z plebanii chce, radni muszą dać! Czy na pewno?