Trochę na polityce się znamy i dostrzegamy, że pani Krystyna Wojnicka, pan Wincenty Horanin i z „tylnego siedzenia” pan Jan Owsiak zawarli porozumienie i wymyślili sobie skok na władzę w powiecie…

Miasto Świdwin jest stolicą powiatu. Nic i nikt nie jest w stanie tego zmienić. Nie uprawniony jest więc pogląd, według którego władze polityczne Połczyna Zdroju uzurpują sobie prawo (ponoć nie pisane, lecz wszystkim wiadome) do okresowego przewodniczenia władzy na szczeblu powiatu. Ktoś kiedyś puścił w obieg, aby było „sprawiedliwie”, przez jedną kadencję lub dwie władzę w powiecie powinien sprawować ktoś ze Świdwina, a dla „przeciwwagi” analogicznie ktoś z Połczyna Zdroju przez kolejne np. dwie. Niby czemu miałoby tak być, skoro jest to pogląd dziwny, niedemokratyczny i pozbawiony uzasadnienia. To po pierwsze.

Kiedy przegląda się programy wyborcze, treści ulotek i innych przekaźników, co z wyborami związane – kandydaci wskazują problem, z jakim borykają się młode, wykształcone i nowoczesne w myśleniu pokolenia. Niemal każdy z kandydatów obiecuje wsparcie dla młodych ludzi, znalezienie rozwiązań dla możliwości ich zatrudnienia itd. itp. Bardzo to wszystko makiaweliczne, nieszczere, udawane i w konsekwencji obłudne. To po drugie.

Życie człowieka podzielone jest na charakterystyczne, powtarzalne od zawsze etapy. Mamy ich kilka, do których należą w kolejności okresy: przedszkolny, szkolny, studencki, pracy, emerytury. Tak to wygląda w wielkim skrócie, ale na potrzeby tego artykułu w zupełności wystarczy. To po trzecie.

Powyższe trzytorowe wprowadzenie powstało pod wpływem analizy składu komitetów wyborczych, jakie mają aspirację zostania radnymi powiatowymi, a inni ponad to chęciami do objęcia najważniejszych funkcji w starostwie, zarządzie i radzie powiatu. Nie ukrywamy, że w niniejszej publikacji mamy na myśli komitety zbudowane pod potrzeby zaspokojenia wieloletnich aspiracji koterii skupionej wokół pani Krystyny Wojnickiej i pana Wincentego Horanina. Druga osoba/pan z wymienionych, swego czasu etatowy członek zarządu powiatu, powiedział – odchodząc ze stanowiska przed wieloma, wieloma laty – szczególne i naładowane aspiracjami słowa: „ja tu jeszcze wrócę”. I tak wraca co cztery lata, lecz droga jakaś długa i wyboista. Z obserwacji jednoznacznie wynika, że ten powrót może jeszcze długo potrwać, lub zamienić się raptem w niespełnione marzenie. O ile już się nie zmieniło. Wieczny kandydat Wincenty Horanin ma wybitny talent do tworzenia list, nie można wykluczyć, że wsparł go w ich budowaniu jego szwagier, człowiek z bardzo wybujałą wyobraźnią, ale głównie widzący w kontrkandydacie poważne zagrożenie dla swojej reelekcji. Może dlatego listę do powiatu tworzoną przez pana Horanina otwiera skarbnik miasta Urszula Cieślińska. Pan Wincenty Horanin jest również znakomitym teoretykiem. Gorzej z przełożeniem tego na wymierne wyniki, ale jak się powiedziało: „ja tu jeszcze wrócę”, to wypada przynajmniej, bez względu na efekty, powalczyć co cztery lata, aby nie wyjść z wprawy. Na koniec podkreślmy, że niczym szczególnym pan Wincenty Horanin, pełniąc funkcję etatowego członka zarządu powiatu się nie wyróżnił. No może poza dwoma rzeczami: bardzo podobało mu się rządzenie, i bardzo zabiegał ze swoim kolegą „od dróg”, aby w trybie pilnym doprowadzić do legalizacji jedną ze stacji diagnostycznych. I tyle. Nic więcej.

Pierwsza z wymienionych osób, pani Krystyna Wojnicka, to oddzielny rozdział historii starostwa powiatowego. Przede wszystkim tym się różniła od ww., że posiadała kompetencje do sprawowania funkcji etatowego członka zarządu powiatu. Inną zaś sprawą jest, na ile te kompetencje wykorzystywała w określonym kierunku, mogącym pozytywnie wpłynąć na pomyślność nas wszystkich. I z tym, trzeba otwarcie powiedzieć, było różnie. Faktem jest, że za przyzwoleniem ówczesnego starosty (niech mu ziemia lekką będzie), wzięła na siebie tyle odpowiedzialności i tyle władzy, że kompetencje wręcz zostały tą górą obowiązków przygniecione. Cierp ciało, jakżeś chciało, wypada podkreślić. Ale czemu i inni mieli na tym cierpieć? Skutkiem tego m.in. szpital powiatowy popadł w straszliwe tarapaty, a w wyniku tej „nieskromnej” działalności pani Wojnickiej placówka ta wygenerowała wielomilionowe długi, które kładły się niechlubnym cieniem przez wiele kolejnych lat drenując powiatowy budżet aż do bólu. To również pani Wojnicka zarządzała wydziałem, którego zadaniem było przygotowywanie wniosków o pozyskiwanie funduszy zewnętrznych. Tak pilnie nadzorowała swoich ludzi, że skutkiem popełnionych we wnioskach błędów zaistniała konieczność zwrotu znacznych kwot z tego tytułu. Pani Wojnickiej, podobnie jak panu Horaninowi, bardzo podoba się władza. Tyle, że jak mawiają ludzie na ulicy pani Wojnicka bije w funkcję najważniejszą, być może starosty. Proszę zauważyć, że listy jakie zbudowała do powiatu nafaszerowane są "dziwnymi" nazwiskami. Dużo wskazuje, że listy (można tak przypuszczać) pomagał jej tworzyć ww. człowiek z wybujałą wyobraźnią, czujący zapewne wielkie zagrożenie ze strony kontrkandydata na funkcję burmistrza. Dobrze zorientowani w mieście puszczają półgębkiem, że na liście są „rekomendacje na siłę” osób, którym nawet przez myśl nie przechodziło wcześniej, by kandydować do powiatu. Są więc na liście pracownicy ZUK oraz urzędu miasta także. To pewnie taki prezent z miłości do pana Mirosława Majki, który pozwolił sobie kandydować na burmistrza miasta nie pytając nikogo o zgodę. Na liście są także rodzynki - człowiek, który rozłożył swego czasu szpital na łopatki wraz z panią Wojnicką, pan Marek Makowski, oraz pan Olejnicki, który szturmówkami chciał postawić szpital na nogi. Być może dlatego dostał pierwsze miejsce na liście.

Trochę na polityce się znamy i dostrzegamy, że pani Krystyna Wojnicka, pan Wincenty Horanin i z „tylnego siedzenia” pan Jan Owsiak zawarli porozumienie i wymyślili sobie skok na władzę w powiecie, a przy okazji wyeliminowanie z gry pana Mirosława Majkę oraz osób wokół niego skupionych. Plan chytry, lecz naiwny zarazem. Taka bowiem szeroka pogoń po władzę potrafi zadławić, z czym już w historii powiatu mieliśmy do czynienia.

Stare powiedzenie brzmi, że gdzie dwóch się bije tam trzeci korzysta. Oby się nie okazało to rzeczywistością. I za cenę zemsty, zawiści, prymitywnej zazdrości i próby zaspokojenia wybujałych ambicji wąskiego grona osób, okaże się, że władza na szczeblu powiatu zostanie na zasadzie „teraz my” oddana w ręce Połczyna Zdroju, co nie rokuje systemowo dla powiatu świdwińskiego pozytywnie. Istnieje duże niebezpieczeństwo, iż wrócą do władzy ludzie którzy lubią zaspakajać partykularne interesy swoich grup, którym władza bardzo się podoba, którzy już w jakimś zakresie władzę mieli i dużo zepsuli. I nic poza tym. I nic więcej.

Życie człowieka podzielone jest na charakterystyczne, powtarzane od zawsze etapy. Mamy ich kilka, do których należą w kolejności okresy: przedszkolny, szkolny, studencki, pracy, emerytury. Każdy człowiek powinien odnaleźć siebie w danym okresie, znaleźć sobie miejsce i korzystać do woli z gradacji przypisanych przez naturę, otrzymując w zamian szacunek. Wtedy wszystko będzie trybić, jak w dobrym szwajcarskim zegarku. W przeciwnym przypadku zawsze będą nami rządzili ludzie, których świetność przeminęła, którzy jedynie chcą być na świeczniku, do tzw. „upadłego”. Młodsi – za cenę zaspakajania aspiracji kochających władzę – nie powinni stać w kolejce, bo ich wiedza, kompetencje, zdolności i siła bezpowrotnie przeminą i nigdy dla pomyślności nas wszystkich nie zostaną wykorzystane. Nad tym wszystkim – i młodzi, i wiekowi – powinni głęboko się zastanowić. Świat jest teraz bardzo nowoczesny, mocno rozpędzony i naszpikowany inną wiedzą niż kiedyś. Młodsi ten „nowy świat” rozumieją, mają dużo sprawniejsze umysły, czują bluesa. Zróbmy tej pokoleniowej przyszłości godne miejsce. Naszemu powiatowi potrzebne są kolejne kroki w przód a nie w tył. A takie niebezpieczeństwo cofnięcia się istnieje. Głos łatwo oddać, znacznie trudniej jest później stękać.