Oni rządzili, oni podlegają publicznej ocenie… władza

Mija kadencja, idą wybory. Mimo, że na blogu na bieżąco przedstawiamy, co dzieje się w świdwińskim samorządzie, pozwalamy sobie pokazać w naszej ocenie największe sukcesy radnych z komitetu „Świdwin Razem” w minionej kadencji. Oni rządzili, oni podlegają publicznej ocenie. Oceny dokonaliśmy w umownej skali od 1 do 10.

Henryk Klaman – wywalczył nieuzasadnioną podwyżkę płacy dla burmistrza, wbrew prawu z wyrównaniem od początku roku oraz „ukrył” przed radnymi wyniki jednej z najistotniejszych kontroli zewnętrznych w mijającej kadencji. Nie potrafił tak pokierować radą, aby wyjaśniono najbardziej kontrowersyjne sprawy dotyczące zarządzania miasta i wydatkowania publicznych pieniędzy. Jako przewodniczący rady zaniechał rzetelnego wyjaśnienia wielu innych spraw bulwersujących opinię publiczną. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Stanisław Cieśliński – wsławił się wypowiedzią na temat podatków, twierdząc, że jakby ich nie kształtować i tak nie wpłyną na powstawanie nowych miejsc pracy. Tym czasem z ogólnie dostępnych danych wynika, że w latach 2003 – 2006, kiedy według przewodniczącego-radnego rządził „biznes”, liczba bezrobotnych w Świdwinie w 2006 r. w stosunku do 2003 r. spadła o 35,6%, a liczba podmiotów w sektorze prywatnym wzrosła o ponad 5%. Tendencja wzrostowa, m.in. siłą rozpędu zainicjowanego przez „biznes” w radzie, trwała jeszcze przez kilka lat i pozwalała się rozwijać, kiedy nagle zaczęła drastycznie maleć. W latach 2003 – 2011 ilość podmiotów w sektorze publicznym w naszym mieście spadła o 47,2%, w tym samym okresie ilość podmiotów w sektorze prywatnym wzrosła o 15,4% i ten sektor zagospodarował znaczną ilość bezrobotnych. Spadek bezrobocia w tamtym okresie, a w ogóle jego zmniejszenie przez ostatnią dekadę, nie zostało spowodowane przez działalność przewodniczącego-radnego, ani jego kolegów od radosnej twórczości, lecz w wyniku m.in. rozwoju „biznesu” i tworzenia miejsc pracy. Radny nie potrafił przeprowadzić analizy, ile mogłoby ich powstać więcej, gdyby z budżetu miasta pieniądze nie szły na nie zawsze mądre pomysły. Radny jest wiceprzewodniczącym rady, a jego żona skarbnikiem miasta, co uważamy za poważny konflikt interesów. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Marian Choroba – jako przewodniczący bardzo ważnej komisji w radzie miasta pn. „Komisja Rozwoju Gospodarczego i Budżetu” wykazał się szczytem niekompetencji i praktycznie unikalnym lenistwem, za co został przez kolegów radnych nagrodzony i awansowany na wiceprzewodniczącego rady miasta. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Wiesław Gasek – zasłynął walką o usytuowanie „zielonego kibla” w innym miejscu, niestety tę słuszną walkę przegrał z nieomylnością burmistrza. Forsował także powstanie rady programowej przy ŚOK. Mamy poważne wątpliwości, czy na pewno tę walkę wygrał. Jeden z nielicznych radnych, który umie zabierać głos z którego coś wynika. Doszły do nas informacje, że rozumie w czym rzecz i podjął decyzję o nie ubieganiu się ponownie o mandat radnego. Według nas to jest niesamowita odwaga cywilna. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 4.

Paweł Gasztold – w swojej długiej pracy na rzecz społeczności lokalnej zdobył dwie specjalizacje. Pierwsza z nich, to walka z bezrobociem. Tak pilnie walczył o miejsca pracy dla bezrobotnych, aż zdobył pracę dla siebie i nagle opuściła go troska o innych. Drugą specjalizację zdobył będąc radnym. Przejdzie do historii, jako ten, który potrafi głosować dwukrotnie (raz za, raz przeciw) podczas głosowania nad tą samą uchwałą. Niczym więcej się nie wyróżnił. Jego „pośrednim” przełożonym jest burmistrz. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Anna Kępka – bardzo merytoryczna, rozumie zadania samorządu, umie czytać budżet. Ma dobry wzrok - widzi mieszkańców. Wyłapaliśmy moment, kiedy radna zrozumiała, że nie ma sensu „bić się z koniem”. Mieszkańcy zapewne liczyli na więcej, niż tylko dystans do pomysłów i zapędów władzy wykonawczej. W skali od 1 do 10 dajemy radnej 6.

Antoni Worach – należy do bardzo doświadczonych radnych, jego domeną jest milczenie. Jeżeli już zdecyduje się, aby rzucić słów kilka, najczęściej są to podziękowania dla burmistrza lub poparcie dla koncepcji tegoż włodarza. Zasłynął tym, że widział – jadąc przez Polskę – dzwony do odbioru nieczystości i bardzo mu się spodobały. Jego „pośrednim” przełożonym jest burmistrz. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Mieczysław Żołnierek – niewątpliwie znalazłby miejsce w słynnej pantomimie Tomaszewskiego. Ufa prokuratorom, uważa, że są nieomylni i ich postanowienia są wyrocznią. Podobne odniesienie ma do decyzji burmistrza. Nie jesteśmy pewni, czy wie jaka jest właściwa rola samorządu, czy wie po co jest radnym oraz czy umie czytać budżet. Z szyldu komitetu „Świdwin Razem” na pewno wie co znaczy „razem”, czy wie co to jest Świdwin i jego społeczność – mamy wątpliwości. W skali od 1 do 10 dajemy radnemu 1.

Marian Ostapowicz – odkrył moc trywialnych powiedzeń: „lepiej późno niż wcale” oraz „kto pyta nie błądzi”. Zainteresował się wieloma sprawami, które budzą w opinii publicznej kontrowersje. Potrafi publicznie zadawać trudne pytania, choć nie zawsze umie wyegzekwować na nie odpowiedzi. Umie czytać budżet, ale nie umie w pełni tej wiedzy wykorzystać. Jako przewodniczący komisji oświaty, coś starał się robić z sensem. Ma unikalną cechę wśród osób publicznych – umie przepraszać. Niewątpliwie ma pełną świadomość, co znaczy posiadać mandat radnego i jaka wiąże się z tym odpowiedzialność. W skali od 1 do 10 dajmy radnemu 7.

Zdzisław Dostatni – radny wyznający zasadę „nie chcę ale muszę”. Jego „pośrednim” przełożonym jest burmistrz. I wszystko jasne. W naszej opinii „automat do podnoszenia ręki”. Taki radny jakby jest, a nawet go nie ma. W skali od 1 do 10 zdecydowanie dajemy radnemu 1.

Jerzy Kowalczyk – radny z dużym znakiem zapytania, będący „razem” i nic więcej. W związku z brakiem samookreślenia, w skali od 1 do 10 dajemy radnemu mocną 1.

Roman Artyński – w pewnym momencie powiedział dość nieomylnemu burmistrzowi, czego nie odbieramy jako ucieczki z tonącego okrętu. Doświadczony samorządowiec, doskonale wie co z czym. Jest przykładem, że w słusznej sprawie w pojedynkę można sobie co najwyżej palcem w bucie pogmerać. Nasz samorząd cierpi na brak tak zdecydowanie określonych ludzi. Postrzega problemy, widzi ludzi, ma wolę, zna wartość publicznych pieniędzy, rozumie priorytety. Sumując wszystkie zalety, w skali do 1 do 10 dajemy radnemu 8.

Anna Zdunek – klasyczny przykład osoby z mandatem radnego, uzależnionego od woli burmistrza (poprzez pracę). Postrzegamy u radnej brak umiejętności we właściwej ocenie rzeczywistości oraz brak znajomości praw, jakie daje radnemu istniejące ustawodawstwo. W skali od 1 do 10 dajemy radnej 1.

Mirosława Lemańczyk – inteligentna, przewodniczy najważniejszej komisji w radzie. Posiada umiejętność kontrolowania, w wyniku czego zawsze słupki i tabelki są zgodne z oczekiwaniami. Nie wiemy tylko do końca z czyimi? Wraz z komisją przeprowadziła „wnikliwą” kontrolę z użycia prądu na oświetlenie miasta i w ocenie tego zupełnie się pogubiła. Nie wykorzystuje w samorządzie posiadanych umiejętności, w kontaktach z ludźmi miła i ciepła „pod potrzeby wyborcze”. Umiejętnie troszczy się o swoje interesy. W naszej ocenie zmarnowany talent na własne życzenie. W skali od 1 do 10 dajemy radnej 2.

Rafał Terlecki – wskoczył do rady w wyborach uzupełniających i od razu pokazał jakich radnych miastu potrzeba. Bardzo merytoryczny i rozumiejący role przypisaną radnemu przez ustawodawcę. Zapewne krótki pobyt w radzie nie pozwolił radnemu pokazać wyborcom pełni swoich umiejętności. Jednak już dzisiaj można wyrokować, że ten człowiek „nowego pokolenia” daleko zajdzie, z korzyścią dla miasta i jego mieszkańców. Być może trochę na wyrost, ale w skali od 1 do 10 dajemy radnemu 7.

Podsumowanie nie wygląda imponująco. Właściwa ocena radnych mijającej kadencji należy oczywiście do mieszkańców oraz wyborców, którzy zdecydują się na uczestnictwo w nadchodzących wyborach. Namawiamy do uczestniczenia w wyborach, albowiem tylko w ten sposób możemy wpływać na przyszłość naszego miasta i nas mieszkańców. Demokracja dała nam instrumenty, abyśmy sami o sobie decydowali, więc korzystajmy z tego. Siedzenie w domu i biadolenie, że nic nie zmienimy to brak odpowiedzialności i asekuranctwo.

foto: wykorzystany kadr z sesji pokazanej w regatv