Kapłan powinien być…

Współczesny proboszcz powinien być przede wszystkim człowiekiem głębokiej wiary i modlitwy, dającym przykład skromnym życiem. Żyjącym w zgodzie z Ewangelią, dekalogiem i głoszonym przez siebie słowem na kazaniach, ponieważ swoją postawą i codziennym życiem daje innym rzeczywiste świadectwo wiary. Traktujący powołanie autentycznie, w ciągłej gotowości do służenia Bogu i ludziom. Pozbawiony pychy i „przezroczysty”, bo to Chrystus króluje przy ołtarzu, nie ksiądz.

Kapłan powinien – wypełniając jak najlepiej funkcję pasterza – starać się o poznanie wiernych powierzonych jego pieczy. Winien zatem często nawiedzać rodziny, uczestniczyć w troskach wiernych, zwłaszcza w ich niepokojach i smutkach. Ponadto powinien umacniać ich w wierze. Powinien wspierać wielkodusznie chorych, biednych, samotnych i wszystkich przeżywających trudności. Słuchać natchnień Ducha Świętego. Kapłan powinien być sługą. Nie powinien traktować kapłaństwa jako pracy, ale jako służbę. Żeby można było przyjść o każdej porze dnia i nocy i prosić o pomoc.

Powinien być człowiekiem wolnym od rzeczy materialnych. Nie gonić za tym co lansuje się w świecie. Nie starać się być bardziej światowy, aby potem nie zgubić swojej tożsamości. Powinien umieć wykorzystać fakt życia w samotności, na stawanie w obecności Bożej. Być powinien również ludzki. Nie zapominać, że jest z ludu wzięty i dla ludu ustanowiony. Ale w tym wszystkim powinien pamiętać, że jest nie od frazesów i klepania po ramieniu, ale od ogłaszania świadectwa o Chrystusie. Być dostępnym, słuchającym, oddanym, pokornym. Kapłan powinien być osobą, która czerpie to, co najlepsze od Boga, innych ludzi oraz dzieli się tym czego doświadczył w relacji z Bogiem z innymi oraz ubogacać innych swymi talentami, ale jednocześnie umieć przyznać się do słabości i tego, że sam wszystkiego nie potrafi, aby ludzie mieli poczucie, że ma podobne doświadczenia jak oni, a nie jest kimś komu wszystko przychodzi bez problemu.

Powinien być świadomy swojej męskiej struktury intelektu, psychiki i duchowości. Świadomy po to, by mocne strony bycia człowiekiem-mężczyzną, np.: konsekwentne działanie, racjonalność, odwaga życia prawdą, wzmacniały jego kapłaństwo. Świadomym po to, by słabe strony bycia mężczyzną, np.: egocentryzm, chęć posiadania coraz to nowszych rzeczy, chęć popisywania się przed innymi, nie zdominowały jego kapłaństwa.

Właściwy duch ubóstwa powinien nieustannie określać życie każdego kapłana. Wyrazem tego powinna być bezinteresowność i dystans wobec pieniędzy, władzy, odrzucenie zachłannego pragnienia dóbr doczesnych, prosty styl życia, rezygnacja z wszystkiego, co jest, lub wydaje się luksusem, a przede wszystkim coraz większa gotowość do bezinteresownego poświęcenia się w służbie Bogu i wiernym. Żyjącym w zgodzie z Ewangelią, dekalogiem i głoszonym przez siebie słowem na kazaniach, ponieważ swoją postawą i codziennym życiem daje innym rzeczywiste świadectwo wiary. Traktujący powołanie autentycznie, w ciągłej gotowości do służenia Bogu i ludziom. Pozbawiony pychy i „przezroczysty”, bo to Chrystus króluje przy ołtarzu, nie ksiądz. Takim według mnie powinien być ojciec duchowy parafii.