Bałagan i niekontrolowane działanie

 

Nie czasami, ale niemal codziennie odnoszę wrażenie, że burmistrzowi oraz radnym obca jest „Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”. A szczególnie takie jej zapisy:

Art. 8. 1. Organy administracji publicznej wspierają rozwój przedsiębiorczości, tworząc korzystne warunki do podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej, w szczególności wspierają mikroprzedsiębiorców oraz małych i średnich przedsiębiorców.

Art. 9. Wykonując swoje zadania, w szczególności w zakresie nadzoru i kontroli, właściwy organ działa wyłącznie na podstawie i w granicach prawa, z poszanowaniem uzasadnionych interesów przedsiębiorcy.

Art. 11. 1. Właściwy organ jest obowiązany do załatwiania spraw przedsiębiorców bez zbędnej zwłoki.

Art. 12. Wykonując swe zadania, organy administracji publicznej współdziałają z organizacjami pracodawców, organizacjami pracowników, organizacjami przedsiębiorców oraz samorządami zawodowymi i gospodarczymi.

Powyższe zapisy mają się nijak do rzeczywistości. A Świdwin jest miastem szczególnym. Miasto stoi na przedsiębiorcach – kupcach, handlowcach, rzemieślnikach i producentach. Nie kto inny, a właśnie Oni są pracodawcami dla większości zatrudnionych w mieście. I można się spierać o szczegóły, leczgeneralnie Oni są motorem napędowym, który przekłada się na wizerunek miasta praktycznie w każdej jego dziedzinie.

Ustawa swoje, życie swoje. Burmistrz i samorząd przez lata nie wypracowali żadnej konkretnej strategii współpracy z pracodawcami, zatrudniającymi w mieście ponad 60 procent ogółu pracujących i wytwarzających środki pozwalające w znacznym zakresie prowadzić inwestycje i opłacać miejską administrację. Wbrew wyborczym obietnicom, władza nie robi nic w kierunku wsparcia dla pracodawców, co pozwoliłoby w dobie trudnej koniunktury na powstanie nowych miejsc pracy, lub zatrzymanie istniejących. Nadzieje wiązane wraz z powołanie Rady Konsultacyjnej przy burmistrzu okazały się fikcją i legły w gruzach już w chwili jej powstania. Jeżeli już jakieś wsparcie się zdarzy, to opiera się na bardzo wybiórczym działaniu i w rezultacie dzieli a nie łączy. Samorząd nie robi nic w kierunku jakiejś sformalizowanej współpracy z pracodawcami. Dla nich ważne, by płacili podatki i inne prawem określone daniny. Jakby wychodzili z założenia, że szkoda wydawać środki, wysilać się na poszukiwanie sposobów wsparcia, zaprzątać sobie głowę problemami, z którymi pracodawcy powinni sobie radzić sami. Nie widzi się w tym w ogóle czynnika ludzkiego. Jest marazm i pogląd, że Oni sobie dadzą radę. Ale jednocześnie władza bardzo pilnie każdego roku pracuje nad możliwością jeszcze większego ściągnięcia z nich danin.

Postawa władz i samorządu świadczy, że doszło do jakiejś pomyłki, jakiegoś nieporozumienia. Okazuje się, że wybraliśmy niezbyt prospołeczną i mało kompetentną radę, której obce są problemy pracodawców m.in. na nich pracujących i na to co dzielą w budżecie. Burmistrz, który nie potrafi wypracować solidnej współpracy z sektorem zatrudniającym znaczną ilość mieszkańców miasta i płacących potężne daninydo budżetu nie może być nazwany menedżerem. Burmistrz nie wypracował żadnego mechanizmu partnerskiego komunikowania się z pracodawcami, w celu zapobieżenia niebezpieczeństwom wzrostu bezrobocia i biedy. Samorząd nie potrafi (nawet nie próbował) zobowiązać burmistrza do przeprowadzenia sondy wśród pracodawców, czego ewentualnie oczekują, jakich form wsparcia i inicjatyw ze strony władz. W tym obszarze panuje bałagan i niekontrolowane działanie, bardziej pod potrzeby zupełnie nie związane z troską o pracodawcę i jego pracownika. Nie trzeba wielkiej filozofii, by wiedzieć i rozumieć, że samorząd lokalny ma – wbrew opinii wyrażonej przez burmistrza w jednym z wywiadów – spore możliwości, aby uporządkowanie i z pożytkiem dla wszystkich stron wspierać biznes funkcjonujący w mieście. Zawiera się to w racjonalnym planowaniu inwestycji, rozważnej polityce uchwalania lokalnych opłat ipodatków oraz różnych ulg, w tym inwestycyjnych, a także szukania wsparcia w instytucjach, które mogą pomóc biznesowi.

To wszystko przekłada się w konsekwencji na przyszłość i poziom miasta i jegomieszkańców. Bez wypracowania określonej strategii tracą wszyscy. Władza i samorząd nie mogą wymagać – mają się troszczyć. Nowoczesne miasto potrzebuje menedżera, a niewładzy dla władzy.