Kompromitacja i moralna klęska

Przeczytałam niedawno felietonik Hołdysa m.in. o „człowieku z blizną”, którego po mistrzowsku zagrał Al Pacino. Jakbym widziała naszego burmistrza w tej krótkiej opowieści. Przez lata pozbył się wszystkich bliskich mu ludzi i w jakimś sensie stał się filmowym Montaną. Dawnych kolegów wyeliminował, innym podciął skrzydła, pozostałych odsunął, pozbawił autorytetu. Niektórych przy okazji skompromitował, innym pokazał, że nie jest lojalnym kolegą, jeszcze inni widząc marność sami odeszli. Nowicjusze, których wprowadził do swojego otoczenia, okazali się kolekcją ludzi poddanych a nie partnerów.

Od dwóch lat burmistrz jest jedyną twarzą swojego Komitetu Wyborczego. Wybory w 2010 roku wygrał właściwie sam, radni okazali się marionetkami. Z moich obserwacji i z rozmów z nim wnioskuję, że dziś jest sam całkowicie, nie ma nawet komu się zwierzyć. Życie w samotności to okrutna perspektywa. Nie wykluczone, że otulił go strach. Kiedy się zużyje - jego Komitet Wyborczy zgaśnie jak wypalony znicz marnego sukcesu.

Czy da się odwrócić bieg tego „czarnego” scenariusza i czy to jest w ogóle możliwe? Wątpliwe. Happy endy zdarzają się w filmach, ale w prawdziwym życiu głębokie rany nie goją się nigdy. W każdym razie burmistrz powinien przyjrzeć się swojemu publicznemu działaniu, uświadomić sobie osobistą kompromitację i moralną klęskę. I albo zrewidować mechanizmy swojego działania, albo po prostu odejść. Znając od podszewki cechy charakterologiczne burmistrza, sądzę, że na pierwsze i drugie nie powinniśmy liczyć. Być może w tym jest szansa przede wszystkim dla miasta. Świadomi sytuacji mieszkańcy, nie powinni po raz trzeci dać się nabrać temu bardzo wyrachowanemu człowiekowi.